Strona:Bruno Winawer - Dług honorowy.pdf/48

 Niewysoki wąsaty człowiek w niebieskiej bluzie gwizdał fałszywie pierwsze trzy takty najmodniejszej „piły kabaretowej“ i, zacisnąwszy w śrubsztaku zwykły klucz od zatrzasku, nadawał temu prostemu przyrządowi odpowiednią formę.
 — Pan do kogo? — rzekł wąsal.
 — Nazywam się Mec. Pan Kozdrajski kazał mi się tu stawić.
 — Aha. Nic o tem nie wiem. Gdy zobaczysz ciotkę mą... Pan się chce przyjrzeć naszej robocie, czy jak?
 — Tak, właśnie. Wiem, że wynalazcy niechętnie pokazują swoje doświadczenia...
 — Nie... Nic. Owszem. Głupstwo. Pan się tu takich rzeczy napatrzy, że panu oko zbieleje. Każdy woła dookoła co za szyk, co za szyk, ona w bek, a ja w kwik... Niech pan sobie siądzie na pace tymczasem. Baba szelma nie napaliła w piecu i zimno tu, jak w psiarni. Ale pokoik jest niewielki — i tak się ogrzeje, od tego palnika gazowego. Ja chcę banana.
 — Co? Nie dosłyszałem? — rzekł Mec.
 — Nie. Nic. Chcę banana. Śpiewam sobie.
 Uważał widocznie rozmowę za skończoną i znów począł zgrzytać pilnikiem ku zmartwieniu kota.
 Tak minęło dziesięć długich minut.