Strona:Bruno Jasieński - Palę Paryż.djvu/059

 Po szerokich, cienistych, jak tunel, kamiennych schodach weszli na górę.
 W laboratorjach panował ten sam orzeźwiający chłód. Wzdłuż ścian, z głębin szaf, tysiącem szklanych oczu wyjrzały na Pierra dziwne, nieznane istoty ze szkła i stali, o kształtach zagadkowych i napawających lękiem.
 Po chwili w białym laboratoryjnym chałacie powrócił René.
 Była to jedna z tych natur, jednocześnie prostych i skomplikowanych, spotykanych najczęściej na najniższym szczeblu drabiny społecznej, w których nieustanny, bezpośredni kontakt z zamkniętym światem przedmiotów rozwinął, niepostrzeżenie dla otoczenia, niedostępny dla innych, szósty zmysł — zmysł na zawsze obcej, milczącej materji — właściwy często ludziom obracającym się długo wśród głuchoniemych.
 Żyjąc, jak w sferze dnia codziennego, w świecie prawie irrealnym, w przezroczystym świecie szkła, fantastycznych, niepojętych aparatów, René umiał odgadywać niepowtarzalną indywidualność przedmiotów, wyczuwać ją nawet w przedmiotach identycznych, wytwarzanych serjami, wydających się nam jednakowemi, podobnie, jak dzikiemu murzynowi z Senegalu wydawać się muszą jednakowemi twarze wszystkich Europejczyków.
 Piastując je codzień pieczołowicie, odkurzając je i polerując, René z trwogą czuł w rękach ich kruchy żywot, zależny od jednego nieostrożnego ruchu swoich zgrubiałych palców. Ustało się w nim groźne instynktowne poczucie odpowiedzialności za byt tego całego iluzorycznego światka istot bezbronnych i tajemniczych, zdanych na łaskę jego niewyszkolonych rąk.
 Ilekroć zdarzało mu się rozbić któryś z powierzonych mu przyrządów, cierpiał nad tem więcej niż nad śmiercią jakiejkolwiek z istot żyjących.
 Kiedy jeden z asystentów instytutu, obchodzący się z nim zresztą jak najlepiej i obdarzający go nawet wyraźną sym-