Strona:Bruno Jasieński - Człowiek zmienia skórę.djvu/167

 — Telegrafowali, za tydzień przyjadą.
 Kryszłałow począł się ubierać.
 — Co to, wychodzisz? — zdziwiła się Synicyna.
 — Widzisz, Waleczko, mam tu pobiegnąć w jedno miejsce. Zupełnie zapomniałem...
 — Masz wszak malarję. Jakżeż tak? Do pracy nie poszedłeś, a po ulicy będziesz spacerować. Zobaczą, niedobrze.
 — Gwiżdżę! Muszę bezwarunkowo.
 — Sam mi proponowałeś, bym została, włoski wypoczynek...
 — Nie mogę, kochanie — objął ją i pocałował w policzek. — Chcesz, połóż się u mnie. Za godzinkę wrócę. Dowidzenia, serdeńko. Nie gniewaj się. Słowo honoru, zupełnie zapomniałem.
 — Co, masz randkę z babą?
 — Gdzie tam! Tu nie do bab! Pilna sprawa. No, serwus, maleńka.
 Poprawił na sobie koszulę, pchnął drzwi i znikł w żółtym odmęcie ulicy.

 Termin, wyznaczony w telegramie, dawno minął, a na budowie wciąż jeszcze oczekiwano na przyjazd nowego kierownictwa. Do Stalinabadu biegły depesze. Po upływie drugiego tygodnia woda zniosła prom i łączność ze Stalinabadem została przerwana.
 Przyobiecane posiłki stopniowo przybywały, niewielkiemi partjami. Miasteczko pierwszego odcinka napęczniało, nie będąc w stanie wszystkich pomieścić. Nowi ludzie nie znajdowali po przyjeździe