Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/257

wy położyć słuchawkę, zresztą prawie natychmiast usłyszała głos Pawła:
 — Słucham.
 — Dzieńdobry... — starała się mówić jak najciszej — to jest właściwie dobry wieczór...
 — Z kim pani chciała mówić — odpowiedział zdziwiony głos.
 — Tu... Marychna...
 — Aaa... Wróciliście! Nic o tem nie wiedziałem. Dzieńdobry. Czy możesz do mnie przyjść?
 Czy mogła! Musiała! Tak dawno go nie widziała!
 — Tylko ja wróciłam — odpowiedziała — on został jeszcze w Wiedniu.
 — Poco? — jakby zagniewanym głosem zapytał Paweł.
 — Nie wiem, miał jakiś interes — Marychna poczuła się urażona.
 Zamiast witać ją, gniewa się, że Krzysztof został zagranicą.
 — No dobrze — powiedział Paweł — przyjdź zaraz.
 — Teraz nie mogę, trudnoby mi było.
 — Dlaczego? — zapytał ostro, ponieważ zaś nic nie odpowiedziała, dodał: — przyjdź zaraz, czekam, a nie zwlekaj, bo wieczorem mam posiedzenie.
 Powiedział i położył słuchawkę.
 — Jaki on jest szorstki — myślała Marychna, bliska płaczu i myślała jeszcze: — co ja narobiłam, co ja narobiłam...
 Zapłaciła za telefon, odbierając resztę rozsypała drobne na ladzie. Gdy wyszła, była tak wzburzona, że Ottman zapytał współczująco:
 — Miała pani jakąś nieprzyjemną wiadomość?
 — Tak, to jest nie, muszę pana pożegnać... Pan w którą stronę?
 — Może odprowadzę panią?
 — Dziękuję, pójdę sama...