Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/086

szeni. Z pieniędzy wziętych od matki zostało jeszcze około trzystu złotych. Wstąpił do jubilera i kupił złoty pierścień z imponującym rozmiarami fałszywym brylantem.
 O trzeciej był już w domu. Matka czekała nań z obiadem. Dwa niezajęte krzesła przy stole świadczyły o nieobecności Haliny i Zdzisława.
 — Czy mama ma w jakim banku pieniądze? — zapytał, rozkładając serwetkę.
 — Owszem. Nie wiem dokładnie ile, ale musi tam jeszcze być ze dwa tysiące.
 — To dobrze. Poproszę mamę, by wypisała mi czek na okaziciela na cztery tysiące złotych.
 — Ależ tam napewno niema czterech — przestraszyła się pani Józefina — a pozatem to... to wszystko, co mi zostało...
 — To już moja rzecz, mamo, nie obawiaj się. A na czeku postaw datę o dwa tygodnie późniejszą. Do tego czasu znajdzie się pokrycie. No, cóż tam mówiło moje kochane rodzeństwo?
 — Ach, wyobraź sobie, byłam oburzona. Ludwika wystąpiła z podejrzeniami.
 — Więc jednak — zmarszczył brwi Paweł.
 — Ona jest taka oschła, taka obrzydliwie merkantylna. Najpierw zaczęła powątpiewać o twoich interesach bawełnianych...
 — No, tu miała nieco racji — zaśmiał się Paweł.
 — Jakto? — nie zorjentowała się pani Józefina.
 — Mniejsza o to. Niech mama mówi dalej.
 — Później radziła mężowi sprawdzić, czy cała historja o pożyczce nie jest twoim wymysłem!
 — A cóż na to Jachimowski?
 — Wyśmiał ją. Powiedział, że nie jest naiwnem dzieckiem, że na ludziach się, dzięki Bogu, zna i że dziwi się temu, że ciebie niedoceniali. No widzisz, mój kochany synku!
 Patrzyła nań z rozczuleniem.
 — I więcej nic nie mówił?