Strona:Bogusław Adamowicz - Wesoły marszałek.pdf/71

głos zabrał najstarszy z gromady, chrząknąwszy parokrotnie z wielkiem namaszczeniem:
 — Tak, to tak. Ale jak zgadnąć, która najładniejsza? W tem sęk. Ja stary już nawet nie pamiętam, na czem ta ładność polega.
 — Najładniejsza Sońka — któż temu zaprzeczy? pośpieszył wtrącić Żmych, z całą przebiegłością.
 — Pewnie że ona, gdy tak wszyscy mówią. Ale druga?
 — Druga?... i to wszyscy wiedzą, kto druga.
 — Ale ty nie wiesz?
 — Może i wiem...
 — To powiedz.
 — Czy czasem nie Kulinka?
 — Ho! Ho! odezwał się Hypko, zarazem zły i dumny. Skąd znachorowi znać się na urodzie panien. On tylko na djabłach zna się.
 — Dobrze Żmych mówi. Kulinka — druga ładna, potwierdził znów najstarszy.
 — A mnie się widzi, zabasował kowal, że najładniejsza ze wszystkich dziewek — to Marycha.
 Na to parsknięto śmiechem.
 Marycha koszlawa garbuska, postrach i pośmiewisko chłopców, była właśnie córką najstarszego.
 — Ha, ha! Choć ja już i wzrok tracę, to wi-