Strona:Augustyn Thierry - Spiskowcy.djvu/124

 Besnard nie wiedział co począć: wspomnienia go przytłaczały, a jakkolwiek słodkim był ich ciężar, uginał się pod nim.
 — Kto mi to przysłał? — zapytał nareszcie.
 — Już powiedziałem: pan Lazare.
 — Gdzie mieszka ten pański Lazare?
 — Zostałem tu przysłany po to, ażeby pana wicehrabiego do niego zaprowadzić.
 — Czegóż on chce odemnie?
 — Sam będzie miał zaszczyt powiedzieć o tem panu wice-hrabiemu!
 Besnard chwilę tylko się wahał.
 — Nie, dziś nie pójdę. Przyjdź pan jutro.
 Zagadkowy człowiek potrząsł głową znacząco i uroczyście powiedział:
 — Jutro byłoby już zapóźno!... Pan Lazare umiera i chce przed śmiercią zrzucić ze swego sumienia straszną tajemnicę.
 — Ah!... zaczynam pojmować!
 — O, nie, panie wice-hrabio... Mylisz się pan... Ale chodźmy, bo może być zapóźno!
 Syn hrabiego Besnarda ociągał się jeszcze. Nieznajomy wiedział jednak, w jaki sposób można go było ostatecznie przekonać. Ten, który mienił się wysłańcem pana Lazare, nachylił się do ucha Besnarda i te wyrzekł wyrazy:
 — Pan Lazare chciałby z wice-hrabią pomówić o «niej»!
 «Ona!»... Teraz szał miłosny zwyciężył rozsądek!.. Besnard nie wahał się ani chwili i zawołał:
 — Jedźmy!
 Dwaj mężczyźni w tej chwili odeszli z pod domu hrabiego Besnarda.
 Na Esplanadzie wsiedli do dorożki.
 Nieznajomy wskazał adres:
 — Do Montmartre!... Plac św. Piotra, przy końcu ulicy Kościelnej!