Strona:Artur Gruszecki - Mały bohater.pdf/10

 Twarz Indjanina, nacechowana pewną dumą i powagą w spojrzeniu, nie była zeszpecona tatuowaniem, jak to się często zdarza u czerwonoskórych, którzy chętnie wykłuwają i napuszczają farbą rozmaite rysunki na swej skórze. Czarne włosy, w górę zaczesane, ozdobione były trzema długiemi piórami ze skrzydeł orła skalnego, znak godności wodza plemienia.
 Młodszy Indjanin, lat może piętnastu, uzbrojony podobnie, jak starszy, tylko mniej bogato, smukły i zgrabny, miał w rysach twarzy takie podobieństwo do starszego, iż z pierwszego rzutu oka można było poznać, że jest synem wodza.
 Szersza ścieżka pozwoliła im od jakiegoś czasu iść obok siebie.
 Wtem młody nachylił się nagle ku ziemi i począł pilnie przypatrywać się śladom. Starszy przystanął, i spytał przyciszonym głosem:
 — Co widzi Chyży Jeleń? Czy ślad niedźwiedzia, czy tropy innego zwierzęcia?
 Młody, nie odrywając oczu od ziemi, odpowiedział:
 — Niech Czerwony Blask sam spojrzy!
 Wódz się pochylił i rzekł po chwili:
 — Stopa Indjanina, ale nie z naszego plemienia... Czy Chyży Jeleń odgadnie, kto dziś tędy przechodził?
 Młody przyklęknął i badał pilnie lekki ślad, pozostawiony na wilgotnawej ziemi, wreszcie spojrzał roziskrzonym wzrokiem na ojca i szepnął:
 — Tędy przechodził Siuks! Czego szukają te tchórzliwe wilki w naszym lesie?
 — Mój syn poznał ślad wroga — pochwalił Czerwony Blask. — Siuksowie wdarli się do na-

4