Strona:Antoni Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1924).djvu/9

 — E — e — odpowiedział Radkiewicz — to nie tak odrazu! Bo to, widzicie, kiełkowało we mnie oddawna i dopiero teraz...
 — Co dopiero teraz? — zapytał przyjaciel, zauważywszy, że Radkiewicz zamilkł.
 — Teraz postanowiłem nieodwołalnie... wyjechać stąd... nazawsze...
 Lisowski zatrzymał się i oczy wlepił w twarz przyjaciela.
 — Tam?... — szepnął, wskazując ręką na zachód.
 — Tak... do Polski... — odparł Radkiewicz.
 — Zginiesz! Zginiesz, jak tamci!
 — Może! — wybuchnął Radkiewicz — Może! Ale ja już nie mogę dłużej czekać! Najlepsze lata życia przeżywamy, najwięcej moglibyśmy dla Polski pracować, a my tu — gnijemy, gnuśniejemy z moskalami i tatarami, bez pożytku dla kraju i narodu.
 — Tak! — zgodził się Lisowski. — Lecz trudna i daleka droga, a za ucieczkę — kula lub katorga...
 — Wiem, alem sobie inaczej obmyślił. Nie złapią mnie!
 Mówiąc to, Radkiewicz podszedł do samego brzegu, gdzie w dole z pluskiem fal pędziła wezbrana rzeka, i wskazując na wynurzające się z ciemności białe smugi piany, zaczął mówić gorąco, namiętnie:
 — To — Jenisej. Obaj wiemy, że płynie na północ, aż ginie w Lodowatym Oceanie...