Strona:Antoni Ferdynand Ossendowski - Orlica.djvu/55

oznajmiono, że będą stawieni przed sądem kaida.
 Pierwsi poszli kadi z synem — sekretarzem i jeszcze nie powrócili, gdy zjawił się jakiś stary dygnitarz i zawołał:
 — Wielki kaid wzywa żonę Rasa ben Hoggara! —
 — Jestem — odezwała się Aziza, szczelnie otulając się burnusem i poprawiając zmięty haik.
 Starzec zrobił znak ręką, przepuścił kobietę przed sobą i poszedł za nią. Przeszli długi korytarz, kilka wspaniale przybranych komnat, aż stanęli przed zamkniętemu drzwiami, ze stojącą przed niemi wartą.
 Stary dygnitarz zapukał i szepnął, zwracając się do Aziza:
 — Wejdź!
 Kobieta przycisnęła ręce do piersi i weszła.
 W małej izbie na szerokiej sofie siedział poważny, sędziwy człowiek o mądrej twarzy i siwej brodzie, spływającej na biały burnus. Czarne, przenikliwe oczy świeciły mu się z pod nisko nasuniętego na czoło turbanu.
 Aziza padła na kolana, oddając głęboki, pełny pokory ukłon, i wyrzekła sakramentalne pozdrowienie.
 — Salem alejkum! Niech Allah roztoczy błogosławieństwo swoje nad tobą, wielki kaidzie, panie nasz!
 — Słyszałem już o tobie — rozległ się suchy głos kaida. — Co powiesz o sprawie swego męża?
 — Błagam cię, wielki panie, abyś puścił w zapomnienie czyny Rasa ben Hoggara, mego męża i pozwolił mu powrócić do stęsknionej i zrozpaczonej żony, dla której dzień jest męką, a noc śmiercią w trosce o życie jedynego i umiłowanego!