Strona:Aleksander Błażejowski - Czerwony błazen.pdf/49

gerów. Lokaj otworzył i był niezmiernie zdziwiony, widząc w drzwiach olbrzymiego wzrostu mężczyznę w mundurze komisarza policji.
 — To pewnie wedle córki stróża — pomyślał zakłopotany lokaj.
 Komisarz policji wszedł do poczekalni.
 — Czy pan Karol Mertinger w domu?
 — Niema, — odpowiedział służący — ale pewnie jest w banku przy ulicy Senatorskiej.
 — A pani Mertingerowa?
 — Pani jest, ale śpi.
 — Proszę obudzić.
 — Kiedy pani budzić nie wolno, a potem, co ma nasza pani z policją?
 — Proszę zbudzić! — tubalnym głosem rozkazał komisarz.
 Lokaj podrapał się w głowę, — w takiej sytuacji nigdy nie był.
 — Niech pan poczeka — niechętnie odburknął komisarzowi i powoli powlókł się do kuchni, by z Felką tę delikatną sprawę załatwić.

 — Może tam i stary coś przeskrobał... — licho wie, może naszego starego coś pociągnęło, teraz chcą go wdusić do paki — myślał Stefan, wlokąc się do kuchni.
 Narada z Felką i kocharką trwała dość długo, zanim pokojówka zdecydowała się wejść do buduaru pani Hali.
 Cicho jak kot stąpała pokojówka po miękkim dywanie, bez szelestu rozsunęła ciężkie portjery, podniosła żaluzje i wpuściła do pokoju snop promieni jasnego, zimowego słońca. Złote, ciepłe promienie spadły na łóżko, na koronkową pościel, na twarz śpiącej. Pani Hala nie przebudziła się. Felka