Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/90

lonie. Karol ledwie się trochę przebrawszy, pośpieszył.
 Nikogo nie było. Ada podeszła ku niemu poważnie, ale z uśmiechem.
 — Jakiż to wiatr szczęśliwy was tu przygnał?
 — Moja dobra wola — odparł Karol — przybyłem umyślnie....
 — Doprawdy!
 — Tak jest — skłonił się Karol — najprzód z kondolencyą nad stratą dwojga takich istot w salonie potrzebnych, jeśli nie w sercu — jak biedna Karusia i Mirosław — powtóre....
 Tu zawahał się.
 — Powiem odważnie — dodał — pan Robert odjechał!
 Ada się zarumieniła.
 — Tak, odpowiedziała chłodno — odjechał. Wezwał go ojciec.... Dziwniejsza rzecz, że podobno wracać mu tu zabroniono, tak pan major nasze sąsiedztwo uważa za niewłaściwe dla syna towarzystwo....
 — Czyż być może?
 — Zdaje się, że tak jest!
 Spojrzał na nią pan Karol wzrokiem pełnym współczucia....
 — Niezmiernie mi żal tego poczciwego Roberta — on tam się zatęskni, zamrze, zamęczy...
 Ada spoglądała w okno.