Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/91

 Szelest sukni oznajmował nadejście panny Hortensyi, która śpieszyła dowiedziawszy się o Karolu, wyciągnąć coś z niego, dowiedzieć się, a choćby przeszkodzić rozmowie.
 — Cóż pan tu robi? zawołała zdumiona — oczom nie wierzę!
 — Puściłem się w pogoń za panną Karoliną, którą mi porwał ten niegodziwy Oblęcki — rzekł Karol śmiejąc się.... Jestem w rozpaczy....
 — Myślę, żeś pan powinien być szczęśliwy — wtrąciła Hortensya, — bo panu oszczędził próżnego bałamuctwa.... i może go wyręczył....
 — Ale — masz pan listy?
 — Mam, rzekł Karol — bo jadę wprost od stolika wista babci — która zasyła najpiękniejsze ukłony....
 — Jakże przyjęła wiadomość o nieszczęściu Karusi? pytała Hortensya.
 — Z prawdziwém współczuciem. Któżby mógł inaczéj!...
 — To szczęśliwie dla niéj — dorzuciła Hortensya — bo przynajmniéj w krótkim czasie, gdy będzie szukać musiała schronienia, znajdzie je u rodziny.
 — U mnie pierwszego! zawołał Karol pół żartem — przebaczę jéj przeniewierstwo i przyjmę jak marnotrawną synowicę....
 Mimowolnie Ada się uśmiechnęła.