Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/134

 — Pani mi pozwoli, ażebym konia prowadził w ręku?
 — I na to zgoda! Widzisz pan, jestem grzeczna....
 Jeszcze raz uściskawszy Kasię, która trochę zdumiona patrzała na tę parę oddalającą się — szepnęła jéj Ada:
 — Niechże z tego plotek nie będzie!
 — A! proszę pani — odparła cicho Kasia — nawet mężowi nie powiem!!
 Ale sama się zapłonęła mocno.... i Boże przepuść — pomyślała sobie:
 — Kto ich wie — może to nie był przypadek!? Ale co mnie do tego!...
 Ada z początku zmieszana była mocno, biło jéj serce, gdy się wśród téj ciszy lasu i mroku wieczoru nadchodzącego znalazła sam na sam z Robertem. Położenie było ekscentryczne. Z dumą jakąś powiedziała sobie:
 — Cóż mi tam! w duszy jestem wyższą nad to wszystko....
 Bojaźliwie Jazyga szedł w pewném oddaleniu, nie śmiejąc się odezwać, lub raczéj nie wiedząc co mówić. Drżał upojony szczęściem i trwogą. Ada nań śmiało patrzała.
 — A! rzekła — bawi mnie to, żeśmy się tak spotkali, właśnie gdy chciałam go widzieć i mówić z nim. Mam dobrą nowinę do zwiastowania.