Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/70

rylka nieustannie wybuchała śmiechem. Brak sukien istotnie powiększał tylko poufność zebrania. Osobliwa rzecz, nikomu z nas nie przyszło na myśl, że moglibyśmy uciec. Z rezygnacją oczekiwaliśmy na nóż anatomów.
 Wkrótce usłyszeliśmy zbliżające się kroki studentów — i zanim ci weszli do sali — my, umarli, śpiesznie powróciliśmy na swoje miejsca. Pozamykaliśmy oczy i leżeliśmy nieruchomo.
 Jeden ze studentów zbliżył się do mnie — i wpakował mi nóż w serce, potym zaczął mnie krajać wzdłuż i wpoprzek. O, jakże mnie to bolało! jakże się wiłem kurczowo! Ale milczałem, jak przystoi umarłemu (tylko się nie budź! mówiłem do siebie).
 — Gotowy! — rzekł wreszcie student, a mnie znów ogarnęły ciemności.
 Złożono mnie na jakimś wozie. Leżałem bardzo niewygodnie na dwuch poprzecznych ławkach — z próżnią pośrodku. Wóz podskakiwał i ja podskakiwałem. Wkrótce stało się jasno, byłem na szerokiej drodze: zacząłem się przyglądać swemu karawanowi. Była to furka tatrzańska, ale bez płótna na wierzchu. Leżałem nawznak i widziałem niebo. Woźnica, którym był sam Don Pedro, infant hiszpański, jechał powoli, krok za krokiem, aż mię dręczyła ta niemrawość. No, ale tak się jedzie na cmentarz.
 — I nie wiem, co się stanie z Marylką i z tą całą gieometrją!
 Naraz usłyszałem za sobą głosy: to moi znajomi z kawiarni Miki szli za moim pogrzebem.