Strona:Żywe kamienie.djvu/317

 Odpycha skoczkę od się precz. I powiada, że nie obije cholewą lub rzemieniem, bo nie pan mąż; bo gardzi onymi mieszczany, którzy obijają swe żonki, by do spłakanych pchać się rychło pod pierzynę. Wstrętną jest każda sprzeczka z kobietą, ale wstrętniejsze bodaj jest takie godzenie się potem. Więc to jej powie tylko: że pieszczotą nie dotknie się jej już nigdy.
 „Nigdy!“ — dodał wybłyskiem oczu z pod kaptura.
 Stropiła ją bardzo ponurość tego wejrzenia. „Od mnichów wraca, — myśli, — kto go wie?..“ A rozbrojona z kłamstwa swego, już nie wie, co począć; — aż omiękły nagle te jej usta bezradne.
 „Nie zostałeś w klasztorze?“ — pyta nie do rzeczy, po raz drugi już dzisiaj.
 I wybuchnie nagle takim zaszlochem, że aż stuli się cała i rozdygoce ciałem.
 Chwycił ją mocno za ramiona oba.
 „Bij!“ — woła w szlochu dziewczyna.
 „Głupiaś!..“
 W tył ją przegina tym uchwytem, odsuwa od się, ku lepszemu podpatrzeniu prawdy.
 „Mimo piachu łży twej głupiej, jaki mi sypiesz w oczy..?“
 „Nie mogę bez ciebie!..“ — buczy dziewka w obie swe dłonie u twarzy.


 Więc podjął odruchowo dłoń dla pogłaskania tej głowy: niechże się uspokoi wreszcie. Prawdo-