Strona:Żółty krzyż - T.II - Bogowie Germanji (Andrzej Strug).djvu/136

 — Generał?! Powiedz mu, że jeżeli jeszcze raz...
 — Ależ nie! Znowu ten obrzydliwy chłopak. Zachowuje się jak skończony cham. Wszedł do salonu w swojej futrzanej czapie, z papierosem. Mówił ze mną jakbym była jego służącą. Powiedział, że nie pójdzie i już. Opałek papierosa rzucił na dywan, siadł i siedzi. W czapce! Ja się boję...
 Eva roześmiała się radośnie, srebrzyście.
 — Nie bój się, Lisbeth, każ mu tu przyjść.
 — Ależ on jest niemożliwy!
 — Już ja go doprowadzę do porządku.
 — Ale poco ci ten bolszewik?
 — To już moja rzecz. Lis. Zaciekawił mnie. Opowiada tak zajmująco o rewolucji...
 — Jak chcesz.... Ale gdyby zaczął wyprawiać coś takiego, dzwoń natychmiast, będę trzymała w pogotowiu szofera i dozorcę — on taki duży, taki mocny! Prawdziwy zbój...
 — Nie obawiaj się...
 Eva zerwała się z leżaka, stanęła przed swojem wielkiem, potrójnem składanem lustrem, które zawsze woziła ze sobą dla studjowania nowych ról, poprawiła włosy, uśmiechnęła się do siebie, rozchyliła nieco na piersiach błękitną bluzę domową, urwała z wazonu kremową różę i wpięła ją we włosy nad skronią.
 — Witaj, mości książę...
 — Pani odrazu na wstępie wita mnie przykrością — proszę ze mną bez żadnych księciów!