91. Ten pyszny z urodzenia, ów z umysłu darów;
Ten chwali się, że silny, tamten, że bogaty,
Ów, że ma moc sokołów, koni i ogarów,
Inny, że nosi modne, a szkaradne szaty;
Każdy za jednym goni, na jedno jest czuły,
Jedno go rozraduje, dumą pierś rozeprze;
Lecz ja się rozstrzeliwać nie chcę na szczegóły,
Wszystko dobre ulepszę w jedno, co najlepsze.
Droższa mi twoja miłość, niż ród znakomity,
Większą sprawia przyjemność, niż sokół czy psiarnia,
Cenniejsza nad bogactwo i nad aksamity,
Więc wszelki rodzaj dumy serce me ogarnia;
Jedna tylko niedola trwoży mnie i boli:
Zmiana byłaby źródłem najgorszej niedoli.
