Mam w duszy tajemnicę, niewyznaną w słowie,
Miłość wieczną, co w jednym powstała momencie,
To zło jest bez ratunku, – milczę o niem święcie,
I ta, co je sprawiła, nigdy się nie dowie.
Przejdę przy niej, a nic mnie oczom jej nie wskaże,
Zawsze tuż przy jej boku, a samotny przecie,
I mą cichą pielgrzymkę zakończę na świecie,
Nie śmiejąc nic zażądać, nic nie wziąwszy w darze.
A ona, choć tak słodka i taka łagodna,
Roztargniona swą drogą przejdzie i swobodna,
I szeptu miłosnego, co drży po jej drodze,
Nie usłyszy, oddana obowiązkom srodze,
I czytając te wiersze, tak pełne jej, spyta,
Nie pojąwszy ich wcale: Co to za kobieta?
