Setnik rymów duchownych/XV
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Setnik rymów duchownych |
| Pochodzenie | Sebastyana Grabowieckiego Rymy duchowne 1590 |
| Redaktor | Józef Korzeniowski |
| Wydawca | Akademia Umiejętności |
| Data wyd. | 1893 |
| Druk | Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały Setnik rymów duchownych Cały zbiór |
| Indeks stron | |
XV.
Panie, co burzliwe morze słowem skromisz
A uspokojone oka mgnieniem gromisz,
Który fundamenty, mocą założone,
Ziemskie wzruszasz, z strachem[1] wzajem tłukąc one;
5
Ty, mówię, wszechmocny, ty bez wieku Panie,Przed którym drżą nieba, trzęsą się otchłanie,
Zaż się mą żałością do wieku dłuższego
Chcesz cieszyć, wzgardziwszy łzy serca mojego?
Porzuć gniew swój, Ojcze, a utrapionego
10
Żałością chciej przyjąć za swego własnego, Chciej od zaginienia ręką swą ratować
A łaskawem okiem postępki sprawować.
Jeśli moje złości, Panie, twój gniew srogi,
Jeśliże występki mnożą we mnie trwogi,
15
Jeśli grzech tem karzesz, racz mię k sobie wrócić,W drogach swoich dzierżeć a swój gniew ukrócić.
Samego ciebie znam, coś mnie słowem stworzył,
Samego ciebie wiem, coś mnie temże zborzył,
Jeśli we mnie baczysz co przykrego sobie,
20
Proszę, odmień, Panie — poddanym jest tobie.
