Słownik etymologiczny języka polskiego/woń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
woń, późne, zamiast dawnego wonia (jak i wiele innych podobnych, por. kieszenia, łodzia, pieczenia, pościela, pogonia, tonia); wonny, wonność; wonieć. Prasłowo; cerk. wonja; z wąchać (p.) tylko przypadkowe podobieństwo, bo wonja poszła z *wod-nja; *wodę, albo *swodę, znaczy ‘pachnę, śmierdzę’ (język tych wrażeń nie rozróżnia; np. niem. stinken ‘śmierdzieć’, ale w Holandji mówią o róży: stinkt; i na Rusi woniat’ znaczy ‘śmierdzieć’); jedyny przykład tego prasłowa ocalał w prawidłach cerkiewnych (13. wieku, w berlińskim rękopisie): »aszte ząb swodet«, ‘jeśli ząb cuchnie’. Poszła więc wonja z *swodnja i stoi we związku bezpośrednim z więdnąć, świędnąć (p.), więdły, świędły, co również od ‘cuchnienia’ przezwane.
