Słownik etymologiczny języka polskiego/więdnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
więdnąć, zwiędły, więdlina (»mięsa więdłe«, rus. wietczina zamiast wiadczina, ‘szynka’); »uwiąd starczy« (wiąd, ‘tabes’); od wend-, wond-, p. wędzić; dziś tylko z nagłosem w-, lecz od 15. do 17. wieku także z sw-: świędły lub więdły, świędnąć lub więdnąć, i ta postać, z sw-, jest pierwotna; w staroczes. jest nawet chwadnouti z swadnouti (psałterz Klementyński z 14. wieku). Cerk. uwęnąti i uwędati; u Słowieńców, Serbów i Bułgarów postaci z ch: wechnoti, wěchna, wechnuti, ‘więdnąć’; czes. wiednouti i wadnouti; łuż. wjadnyć, wjasć. P. swąd, smąd (już w cerk. sm- obok sw-: prismęnąti, osmąditi, obok priswęnąti), swędra, a bez nosówki: swodą, woń.
