Słownik etymologiczny języka polskiego/trzask
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzask, trzaskać, trzasnąć; trzaskawica, ‘burza z gromami’, psałterz; gromotrzask i nietrzas(e)k, nazwy roślin, chroniących dom od gromu (‘sempervivum’, ‘sedum’); trzeszczeć, wytrzeszczyć (oczy); trzaska. Prasłowo; cerk. trěsk, ‘trzask’, trěsnąti, trěsztiti, ‘trzasnąć’, trěska, ‘trzaska’, trěsna, ‘ozdoby wiszące’; tak samo czes., rus.; lit. treszkēti i traszkēti, ‘trzeszczeć’, trēkszti, ‘wyciskać’. Tu należy troska (p.), w cerk. tyle co trzaskawica, ‘grom’; troskot (p. troska); oboczne pnie są z wokalizacją u: truskawka (p.), trysk (p.), trysnąć, a obok »niemych« są »dźwięczne« w obu postaciach: drzazga, druzgać, zdruzgotać; tak samo u innych Słowian; czes. drzízha obok trzíska.
