Słownik etymologiczny języka polskiego/stroka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
stroka, mylnie strzoka, ‘pas, strefa’, ‘obrót’, ‘punkt’ (por. rus. stroczka, ‘linja’); przestarzałe, jak i czasownik stroczyć, ostroczyć (od gusł, ohydzających ludzi, np. małżonków przeciw sobie): »choć się dziś tak jedno drugim stroczy« (‘hydzi’); »zaraz się ostroczy« (‘wściecze’); »samo im niebo czart ostroczy«; »pannę umiem ostroczyć«; »każdy się nią ostroczy« (‘brzydzi’). Pień strek-, strok-; cerkiewne strknąti, ‘kłóć’, strk i strěk, o ‘ślepiu’, strěkati, ‘kłóć’ (o owadach), rus. striek, striekat’, czes. sztrzeczek, ‘ślep’, sztrzikati; nasze strzykać, strzekać, o ‘bólu kłójącym’, »bydlę pstre i strokate« (później pstrokate), »konie strokate«. Tu i rus. striekať, ‘parzyć’ (o pokrzywie), czes. strkati, ‘trącać’, serb. strcati, ‘sikać’. Prasłowo; brak w lit.; przytaczają anglosaskie stregdan, ‘sypać’. Por. stark, sterczeć, z odmiennem następstwem płynnej.
