Słownik etymologiczny języka polskiego/stark
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
stark, ‘to, co sterczy’: »trafiwszy na starki«; ‘bodziec, ościen’: »wierzgać przeciw starkowi«, w 16. wieku; starczek, ‘pniaczek’: »uwiąż pod onym starczkiem«, r. 1544; starczek i starczec, roślina ‘agrimonia’ (nie od »starego« wyglądu); starczeć, dziś: sterczeć; usterk (nie ustark), usterknąć; rozterk z *rozstyrk, dawniej rostyrki; storczyk, roślina ‘orchis’, od mniemanej właściwości. Prasłowiańskie; są postaci z st-, szt- i t-; słowień. strczati, ‘sterczeć’; bułg. strcziopaszka, ‘pliszka’ (‘sterczyogonek’); serb. strcziti, ‘sterczeć’, strczak, ‘korzonek’ (bo owoc na nim sterczy), strka, ‘zbiegowisko’; czesk. strcziti, ‘trącać’, strk, ‘spór’, ustrk, ‘uraza’, rozstrk, ‘rozterk’; łuż. nastork, ‘uraza’, dolnołuż. starkaś. Tu należy i sztorc, sztorcem, zamiast storcem (rus. torczmia, torczkom, storcz), a raczej storczem; dalej i szturkać (szturchać, nawet sztursać), szturkaniec; sterkliwość. Pstrocizna wokalizacji przy r nie razi; por. barczeć, burczeć; parch, purchawka, pierzchać; tarmosić, termosić. Por. stroka.
