Słownik etymologiczny języka polskiego/rzut
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rzut, rzucić, rzucać, rzutki i rzutny; zarzut; zarzutka; wyrzut; inne liczne złożenia; zrzucenina, ‘ruina’; prasłowiańskie z rj i samem r, rutiti; postać oboczna z ą, rątiti, powtarza się u nas w 15. wieku: rantem; na Litwie wyłącznie z nosówką, o ‘karbach’ i ‘balach, belkach’: rantyti, ‘karbować’, ranstas, ‘bal’. Co do oboczności głosek u, iu, ą, por. gnuśny, gnius i gnąs. Czes. rzítiti i routiti, rouceti. P. Urzuty.
