Słownik etymologiczny języka polskiego/urzut
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
urzut, ‘złom, obwał, spad’, »urzut wapienny« r. 1470, Urzuty 1136 r. (pisane uruti), wszelakie inne Urzuty i Urzutki, wyjątkowo w liczbie pojed.: Urzut. Czesi mają i przymiotnik urzutný, dziś úrzitný, ‘ogromny’ (małorus. uretny?); w aktach węgierskich zachodzi i nazwa urutna, dla ‘terra inculta’.
