Słownik etymologiczny języka polskiego/pycha

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

pycha, rzadko pych (psałterze), pyszny, pyszność, pysznić się, pyszałek, pyszałkowaty; urobione od pnia pu- przez s, słowiańskie ch; powtarza się z samogłoską u w puch, z długą w pych, z nosówką w pąch (p. pach); znaczy ‘dmuchanie, nadymanie, wzbieranie’; równoległy pień z b, por. buchać. Prasłowo; tak samo u innych Słowian; czes., rus. itd. pycha, pyszny; lit. pu-sti (z pu-t-ti), ‘dąć’, puta, ‘piana’, puslē, ‘pęcherz’, pa-pautas, ‘mozoł (na ręce)’; w grec. i i., jak u nas, pień z -s: fȳsa, ‘dęcie’ (nasze »pychać ogniem«, rus. pychat’ i pyszat’, ‘silnie oddychać, pałać’), fysaō, ‘dmę’, łac. pustula, ‘pęcherzyk’. Do tegoż pnia należy i pył i pusty, a nawet i pwa, ‘ufanie’(?), jak i pykać (ale to raczej dźwiękonaśladowcze).