Słownik etymologiczny języka polskiego/pycha
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pycha, rzadko pych (psałterze), pyszny, pyszność, pysznić się, pyszałek, pyszałkowaty; urobione od pnia pu- przez s, słowiańskie ch; powtarza się z samogłoską u w puch, z długą w pych, z nosówką w pąch (p. pach); znaczy ‘dmuchanie, nadymanie, wzbieranie’; równoległy pień z b, por. buchać. Prasłowo; tak samo u innych Słowian; czes., rus. itd. pycha, pyszny; lit. pu-sti (z pu-t-ti), ‘dąć’, puta, ‘piana’, puslē, ‘pęcherz’, pa-pautas, ‘mozoł (na ręce)’; w grec. i i., jak u nas, pień z -s: fȳsa, ‘dęcie’ (nasze »pychać ogniem«, rus. pychat’ i pyszat’, ‘silnie oddychać, pałać’), fysaō, ‘dmę’, łac. pustula, ‘pęcherzyk’. Do tegoż pnia należy i pył i pusty, a nawet i pwa, ‘ufanie’(?), jak i pykać (ale to raczej dźwiękonaśladowcze).
