Słownik etymologiczny języka polskiego/pusty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pusty, pustować; pustak; pustynia (o podwójnym przyrostku: -y-ni); pustelny r. 1595 (‘leśny’), pustelnik, pustelnica, pustelniczy; pustota, pustość, pustosz, pustoszyć, spustoszyć; pustać; pustki, pustkowie; »pustopas (albo samopas) chodzić«, ‘paść się zdala od stada’; »puste wieczory (lub nocy)«, ‘czuwanie przy umarłym’; puścić, puszczać, i liczne złożenia; puszczadło (do puszczania krwi); puszcza, puszczaki; mięsopust; odpust; rozpusta, rozpustnik; zapusty; wypustki; podpuszczka; p. puskać; puści(z)na, ‘co zmarły zostawia, opuszcza, spadek’; puścieć, opuściały; puściut(eń)ki. Prasłowiańskie we wszystkich ważniejszych postaciach; szczególniej u Serbów i na Rusi w licznych złożeniach z pusto-; brak w litew.; jest w prus. pausto- dla wszelakiej ‘dziczyzny’ (kota, konia) i dla ‘puszczy’; z jego paustre, ‘pustynia’, por. rus. pustyr’, ‘pustynia’; dalsze odpowiedniki p. pycha. W biblji spustki (»drzewca«, Leopolita), wedle czes.
