Słownik etymologiczny języka polskiego/pszono
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pszono, nazwa ‘prosa otłuczonego’; od pchać (p.); pszonak, pszonka, roślina ‘erysimum’; pszenica, dawniej i ludowe pszeńca, ze skrótem (jak szubieńca, szkleńca); pszenny, nie pszeniczny. Ta prasłowiańska nazwa wyparła pierwotną, pyro, co przeszła na inne zboża lub na perz, jak (nietylko) u nas. I pszeno i pszenica prasłowiańskie, powtarzają się wszędzie tak samo; już w cerk. oboje, narzeczowe (bułg.) czenica; prus. som-pisinis (dosłownie ‘z pszenną’, t. j. mąką), ‘chleb gruby’. »Porwano diabłu młóto, pszonnak i pokrzywy«, »pokrzywy, osty i pszennaki«, w 17. wieku, odnoszą się do wróblego pszonaku, chwastu (?).
