Słownik etymologiczny języka polskiego/pszczoła
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pszczoła, dopiero od 16. wieku, zamiast dawniejszego pczoła (sz wsunięto), a to z *bczoła, przez upodobnienie b do bezdźwięcznego cz; pień bŭk-, od ‘bęczenia’; bąk i bczoła (przyrostek -el- przy nazwach podobnych nierzadki, por. dzięcioł, kwiczoł) poszły więc z tego samego pnia, od odmiennej wokalizacji. U Czechów wczela (z bczela), a stąd nazwa herbowa Wczele. Urobienia: pszczeli, pszczelarz, pszczelnik, pszczelnictwo; nazwy roślinne wszelakie; zdrobniałe pszczółka. Stanko (r. 1472) pczelnikiem nazywał ‘pierzgę, wosk czarny’. Nazwa ogólnosłowiańska, obca Litwie (lit. bi-tis od tegoż pnia co i niem. Bie-ne). Inni Słowianie odrzucają i nagłosowe b: cola. Cerk. bŭczeła (i bĭczeła), rus. pczeła, serb. pczela i czela, (p)czelac, ‘ul’, słowień. czbela.
