Słownik etymologiczny języka polskiego/ptak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ptak, dawniej ptach, więc zdrobniałe: ptaszek; ptaszysko (mylnie ptasisko, dla uwydatnienia owego -i-), ptaszę, ptaszy (mylnie ptasi, jak mysi, dla tej samej niemądrej przyczyny); ptactwo obok ptastwo (biblja); ptaszyna, ptaszynka, i rodzaj ‘strzelby’; ptaszyniec; w cerk. pierwotne pta, rus. potka i ptica, ptieniec, ‘gniezdnik’; od ‘latania’: ind. pat, ‘lecieć’, pat-atra-, ‘ptak’, grec. petomai, ‘latam’, eptēn, ‘leciałem’, pteron, ‘skrzydło’, łac. peto, ‘dążę’ (stąd impet, impetyczny), penna, ‘pióro’, z *pesna, *petna (stąd penał, penalik), niem. Feder i Fittig; w ind. i grec. pat (pet) znaczy i ‘padać’ (piptō), niem. finden ‘napaść na co, znaleźć’. Inni odwodzą albo od nazw dla ‘jaja’ (litew. pautas), podobnie jak grec. oīos, łac. avis, ‘ptak’, z nazwy ‘jaja’, ōon, ovum, albo zestawiają wraz z łotew. putns, ‘ptak’, jako »młode« z ind. pota-, ‘młode’, putra-, ‘syn’, grec, pōlos, ‘żrebię’, łac. pullus, ‘młode’, i puer, ‘chłopiec, dziecko’, niem. Fohlen i Füllen, ‘łoszak’. Wybór trudny; ptak, ptach, od pta- z przyrostkiem -k (jak znak).
