Słownik etymologiczny języka polskiego/pchać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pchać, pchnąć, pchnięcie; pomijam złożenia: popchnąć itp.; częstotliwe: niegdyś *pichać, napichany, dziś (i tak już od 16. wieku) mylnie *pychać, zapychać, popychać, popychadło, wypychać (i wypchać, np. ptaka, i t. p.); myłkę spowodowały postaci jak tknąć: tykać, łkać: łykać, rwać: rywać, schnąć: sychać, i t. p. U innych Słowian postaci prawidłowe, np. czes. pcháti, pchawý, ‘kolący’, pichati, pichawý, ‘kolący’, pichlati, ‘kłóć’; cerk. pĭchati, pĭchają i pĭszą, ‘pchać (nogą)’, spiechnusza, ‘zepchnęli’. Prasłowo, jedno z arcyrzadkich spólnych wszystkim Arjom, o ‘otłukiwaniu ziarna, zboża’; lit. paisyti, ‘otłukiwać jęczmień’, łac. pinsere (n tworzy pień czasu teraźniejszego, jak ind. pinaszti, ‘roztłukiwa’), grec. ptissō (stąd ptyzana, ‘otłuczony i rozgotowany jęczmień’); ind. piszta-, ‘mąka’, pers. piszt. P. pszono, pszenica; dalej Piast, piasta.
