Słownik etymologiczny języka polskiego/miana
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
miana, od-, za-, wymiana; mienić, mieniać; mieniący się i mieniony (o maści); przemiany, ‘metamorfozy’; zmiennik, zmienniczy, o ‘zdradzie’. Lit. mainas, atmaina, ‘odmiana’, mainyti, ‘mieniać’, łac. com-munis (goc. ga-mains, niem. gemein, p. gmin) i mūnus, ‘dar’ (stale na »wymianie« polegający). Od pnia mei-, p. minąć. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. měna, i t. d.
