Słownik etymologiczny języka polskiego/kokać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kokać, kokcieleć, »cieciorki kokały«, a »pardwa kokciele«, w Banialuce Morsztynowej; dźwiękonaśladowcze, od tegoż kok-, od którego kokot, koczot, kokosz i czeczotka, co się po całej Europie powtarza: franc. coq, ang. cock, niem. gockel i gackern, grec. kakkadzō i łac. coco, o ‘kwokaniu jarząbków i kur’. Tu należą i dłuższe, jak kokorekać i kokorykać, ‘piać’, »kogucik kokorzyka« (por. franc. coqueriquer); te nie stoją jednak w żadnym związku ze słowem kokora (p.).
