Słownik etymologiczny języka polskiego/kojec
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kojec, od dawnego kociec, dorobione wedle dalszych przypadków: kojca itd., co w 16. w. z koćca powstało, jak ojca z oćca, płajca z płaćca, winowajca z winowaćca; kociec ogólnosłow., zdrobniałe od pierwotnego, stosunkowo rzadkiego, kot (czes. kuot), ‘buda’, od którego i gwarowe kotuch, ‘kurnik’ (w Panu Tadeuszu, »litewskie«, t. j. białorus.; rus. kotuch, ‘chlew’). Uchodzi kot za pożyczkę niemiecką, ang. cot, ‘chata’ (we złożeniach i ‘kojec’), dolnoniem. kote i köte, których pochodzenie niewyjaśnione, jak i czas i droga pożyczki słowiańskiej. Nasuwają i drugą możliwość: jest irańskie kata-, ‘komora’ (pers. kad, ‘dom’), co Finowie jako kota, ‘dom’, przejęli; więc słow. kot może być albo pożyczką (to samo więc co chata, p.), albo nawet spólnym nabytkiem aryjskim; w cerk. jest tylko kotec, ‘klatka’, jak u nas, w rus. koty i kotcy, o ‘jazie rybnym’, od 14. wieku, por. kotiecznik, ‘rybak’; na Bałkanie, jak w cerk. i u nas, o ‘kojcu’, ‘klatce’.
