Słownik etymologiczny języka polskiego/duda
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
duda i dudka, dudarz i dudziarz, ‘grający na dudach’, dudki i ‘wnętrzności, bebechy’: »znowu mu dudy potężnie opiorą« (‘wytrzepią go’), Potocki. Pierwotne narzędzie muzyczne, chociaż Bułgarzy i Serbowie dziś tureckiego słowa duduk zamiast własnego dud używają; od Słowian zachodnich przejęli Niemcy Dudel, Dudelsack, dudeln. Dźwiękonaśladowcze, por. nasze »ani dudu« (u Potockiego: »o mszy ani dudu«, ‘ani mowy’; po narzeczach: odudzieć, ‘oniemieć’). Dudnieć i dudnić, o ‘głuchym, przytłumionym odgłosie’ (p. tęten, to samo). Przeniesiono na ‘wydrążone rzeczy’, ‘rury’; dudło, dudławy, o ‘spróchniałem, dziurawem drzewie’, dudlić i dudlać, ‘dłubać’; dudki, ‘trele smutne’; ‘kawecan na konia’, itd.
