Słownik etymologiczny języka polskiego/duć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
duć, duję; dunąć, ‘dmuchnąć’ (»dunął do lasa«, ‘uciekł’). Grec. thyō i thynō, ‘wieję’, thyella, ‘burza’, ind. dhunoti, o ‘ruchu gwałtownym’; dolno-niem. Düne (‘wydma’), górnoniem. Dunst; litew. duja, ‘mżenie (deszczu)’ i rodzaj tańca, dujti, ‘tańczyć’, dujnoti, ‘guzdrać się’. Dalsze urobienie tego pierwiastka p. duch. Tu należy i zapomniany zwrot o ucieczce: »z ratusza umknął dutepasem«, »kot (‘zając’) poszedł w dutepasy« (częste u Potockiego); »a potym dute passa (‘uciekł’), nie czekając guza« (u spółczesnego Korczyńskiego), jakby z włos. passo, ‘krok’, złożone żartobliwie(?). Cerk. dunąti, ‘wiać’, serb. rus. dut’, dunut’, ‘wiać’.
