Słownik etymologiczny języka polskiego/dudek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dudek, ptak, ‘upupa’, ‘hupek’, od głosu nazwany duda (hupak na Łużycach; w cerkiewnem wdod, wdid, rus. udod, małorus. wudwud), dud jeszcze u Czechów; nazwa dla ‘smrodu’, od nieczystego gniazda jego, więc »prześmiardł dudkami przez skórę« (nieraz u Potockiego). Orła na drobnych monetach polskich, zygmuntowskich, przezywano żartobliwie dudkiem, więc monetę samą tak nazywano, i już Rej stroił z tego żarty (»dudka wymieniać«, t. j. ptaka zamiast grosza); z polskiego dudka wzięli Niemcy Düttchen, co wróciło do nas jako dytek, dydek (‘sześciogroszówka dawna’, ‘dwa grajcary’).
