Słownik etymologiczny języka polskiego/dłoń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dłoń, przestawka z *dołń (rusk. dołoń, i przestawione: ładoń), lit. dełna i dałna, znaczyło pierwotnie: ‘otwarta’, ‘rozwarta’, od pnia del-, der- (‘drzeć’, ‘otwierać się’, ‘pękać’, ind. ā-drt-jā, ‘z ręką otwartą’, celt. derna, ‘dłoń’); od tego samego *del pochodzą liczne lit. dilti, dełu, ‘ścierać się’, ‘ubywać’, dilinti, ‘ścierać (pilnikiem)’ i dilditi, delczia i deltija, ‘ostatnia ćwierć miesiąca’; z elementem b, p. dłubać.
