Słownik etymologiczny języka polskiego/dłażyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
dłażyć, ‘gnieść’, ‘tłoczyć (nogami, wino)’, częste u Reja i Kochanowskiego: »liche pieszki dłażył« (Szachy), »niech go dłaży nogami nieprzyjaciel«; z o w po-dłoga, dosłownie ‘co po-tłoczone’ (my mylnie pod-łogę dzielimy); czes. dlażiti, ‘brukować’, dlaha, ‘szyna’, łuż. dłożić, ‘brukować’; lit. dalgis, ‘kosa’, nord. telgja, ‘obcinam’.
