Słownik etymologiczny języka polskiego/czyrchlić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czyrchlić, później czerchlić, zwykle tylko we złożeniu oczerchlić, ‘obijać korę drzewa’ (aby uschło); od pnia *czert-, ‘krajać’ (p. kroć, krótki); rzeczownik czrěsło u Serbów i Czechów (głównie o ‘korze dębowej’, czrijeslo i trzíslo), u nas, z odmienną samogłoską za półgłoskę: *czirsło, a od tego czasownik czyrslić, i z odmianą s w ch: czyrchlić (por. sirszl i sirzchl, ryścią i rychcią); w Statucie litewskim z ruska oczer (oczerchlił); w prawach bartnych stałe. Por. prus. kersle, ‘siekiera’, od kertu, ‘tnę’; p. trzos.
