Słownik etymologiczny języka polskiego/czesać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czesać, czeszę i czochrać (czuchrać się, obok czochać) wymieniały samogłoski; brzmiały dawniej czosać i czechrać; czosać wedle czeszę e przybrało, w czechrać ustąpiło e przed o, jak w macecha, ćwiek. Wszystko prasłowa; z wokalizacją o, p. kosa; to samo i w temże znaczeniu powszechnie; cerk. czesati, czeszą; czechrać jest tylko dalszem urobieniem od czes-, a raczej od zgrubiałego czech- (serb. czechati, ‘zrywać’, ocze(ch)nuti, ‘oderwać’) przyrostkiem -r; »który wełnę bija albo czechrze«, »wełnę czechrać« stale, czochać i czochrać się, o bydle, ‘ocierać się’. Tu i pacześ (o ‘wyczoskach’). Lit. kasti i kasyti, ‘kopać’ i ‘drapać’ (kasa, ‘kosa’, pożyczka od Rusi), grec. kseō, ‘gładzę’, ksainō, ‘czeszę’, keskeon (zdwojone), ‘pacześ’.
