Słownik etymologiczny języka polskiego/kosa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kosa, jedno słowo w znaczeniu dwojakiem: »kosa włosów«, od ich czosania, czesania; i kosa, ‘narzędzie do czosania, czesania trawy czy zboża’, niby ‘sierp’. W obu znaczeniach prasłowiańskie; pierwsze jednak pierwotniejsze, drugie pochodne: kosa-‘sierp’, od kształtu kosy włosów przezwana. Tu odnoszą lit. kasti, ‘kopać’, kasyti, ‘drapać’; albo do kosy-‘sierpu’ ind. szasa-ti, ‘ucina’, szastra-, ‘nóż’, łac. castrare, odróżniając zupełnie obie kosy. Kosić (sianokos, kosarz, kosiarz, kośba, kośnik, kosiwo), chociaż już w 15. i 16. wieku znane, niedawne; w średniowieczu nikt trawy nie kosił, tylko siekł. Kosy są i nazwą gwiazdozbioru, tłumaczenie z łac. coma Berenices. P. kosaciec; kosior; kosm; kosy. O kosynierach dopiero od Racławic słyszno; obcy to przyrostek (por. inżynier).
