Słownik etymologiczny języka polskiego/cud
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cud, dawniej cudo, od czu-ć (jak stado od stać), cudny, cudak, cudacki: ‘to, co wpada w czucie (słuch)’, jak dziw ‘to, co wpada w oko’. Pierwiastek skju- (p. czuć), dlatego różnica w nagłosie między cud a czuć, ale cud nie mazurzenie, chociaż Słowacy czud mają (Czesi nie znają tego słowa); rus. czudo; cudowny, cudować.
