Słownik etymologiczny języka polskiego/czuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
czuć, czuwać, czucie, uczucie, czuły, czułość, czułostkowy; czułki, ‘macki’; rozczulić; czujny (por. czujświt, czujduch); czuć dawniej i ‘czuwać’ znaczyło; czuć i o ‘zapachu’ (por. cuch, cuchnąć; »czuć z ust«); u Słowian pień czu- (z skju-, dlatego wahania w nagłosie) ‘słuchowi’ i ‘węchowi’ służy, gdy u Greków i Niemców ‘wzrokowi’: thyōskoos, ‘co ofiar dogląda’, niem. schauen (dawne scouwon, gockie us-skaws, ‘przezorny’), ale i u innych Arjów ten pień bez s- nagłosowego: łac. caveo, ‘czuwam’, ‘strzegę się’, grec. akuō, ‘czuję’, t. j. ‘słyszę’ (akustyka), niem. hören z goc. hausjan, grec. kydos (‘czudo’, p. cud), koeō, ‘miarkuję’, ind. kawi-, ‘wieszczy’. Litewszczyźnie brak tego pnia.
