Słownik etymologiczny języka polskiego/czub

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

czub, czubek, czubić, czuba(s)ty; czuba, pogardliwe, ‘dziewka’, ‘chłopka’: »kędy pani w pomietle, wszytkiem rządzi czuba«, »posadzono też czubę do stołu«, »a moja czuba«, »w niezwykłej stoi czuba szacie«, »na miesiąc mu mało jedna czuba«, Potocki; »czuby służyste«, »do owej wiernej czuby«, Jabłonowski 1731 r.; u Serbów czupa, ‘babsko (nieczesane)’, i tak samo u innych Słowian. Obok czub (nawet u Czechów czub, nie *czib, i bynajmniej to nie morawskie, lecz czeskie, choć »głosowni« czeskiej przeczy!) jest wszędzie i czup (u nas tylko w czuprynie, co Rej stale szupryną pisze, np. »szuprynki workom rozwiązać«, ‘pieniądze wydawać’, bo w workach składano je, papierowych nie znając; szupryna, czupryna uchodzi ogólnie za pożyczkę małoruską, czupryna, ale Rej żadnych podobnych pożyczek nie znał!). Nie wiemy więc, co pierwotne; brak dalszych pewnych odpowiedników.