Słownik etymologiczny języka polskiego/cudzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cudzić, ‘czyścić’, ‘ćwiczyć’, ‘targać (za włosy)’, ‘bić’; »kwasem szwiec cudzi bydlęce łupieże«, Potocki, »Turków częstokroć cudził«, »cudzić konia«; czes. couditi i ciditi, ‘czyścić’, od cuda = ‘sąd (rugi)’, cud, ‘wstyd’ (bez cudu a studu, o ‘bezwstydnym’), cudný, ‘wstydliwy’; może więc nasze cudny, ‘piękny’, od cudownego odłączyć a tu przydać należy.
