Słownik etymologiczny języka polskiego/chrona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chrona, biblja: »chrony dosyć« (‘miejsce przestrone’); chronić, ochronka, ochraniać; biblja: »do tej schrony (»skarbnicy«, »pokładnicy«, Leopolita), uchronny. Prasłowo; cerk. chrana, ‘pokarm’ (do dziś na całem Południu, nazwy stąd dla ‘chleba’, ‘spiżarni’), chraniti, ‘chować’, ‘strzec’; rus. pochorony, ‘pogrzeb’ (od stypy?), choronit’, ‘chować’, a do tego zgrubiały przymiotnik chorosz, ‘ładny’; czes. chrána, chraniti, toż co u nas. Pierwotne *chorna, więc kaszub. charna, ‘pokarm’. Pień sker-, skor-, ‘żywić’, ‘karmić’, lit. szerti, ‘karmić’, paszaras, ‘karm koński’ (nasze narzeczowe paszory stąd), szermens, ‘stypa (pochorony?)’; ten sam pień, bez s-, w karm (z przyrostkiem -m), p.
