Słownik etymologiczny języka polskiego/chropawy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chropawy, chropowaty, o skórze i korze, w 15. i 16. wieku skropawy (jeszcze u Mączyńskiego), Chropy (kasztelanja), o ‘nierównym terenie’ (serb. chrape, w tem samem znaczeniu), rus. koropawyj, ‘chropawy’ (stąd nazwy ‘ropuchy’, małorus. korop(aw)ka, rus. z inną wokalizacją czerepacha, słowień. krapawica), bułg. chrapa, ‘wyboje’, czes. chrapawý, ‘chropawy’. Prasłowo; pień skerp-, skorp-, lit. karpa, ‘brodawka’ (bez s-), kirpti, ‘strzyc’.
